Εγώ κι εσύ - δηλαδή, εμείς -
φτιάξαμε με γύρη απ' τα κυκλάμινα που ξάπλωσες στο κρεβάτι
και με άχνη απ' τα ξημερώματα που κοιτάξαμε σφιγμένοι
το πιο βαθύ λίπασμα για τις πιο δυνατές μας ρίζες
τώρα,
ζαλισμένη από το θαύμα,
μας παρατηρώ να καρποφορούμε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Δεν έχω ερωτευτεί ποτέ, κι όμως μέσα από τα ποιήματά σου νομίζω πως μπορώ να καταλάβω πώς είναι!
Σ' ευχαριστώ γι' αυτό!
ευχαριστώ πολύ, πολύ
Δημοσίευση σχολίου