Εγώ και η σκιά μου περπατούσαμε αργά
βαθαίναμε τα άβατα στο χιονισμένο χιόνι
και μάθαμε πολλά οι δυο μας
Εκεί στο χιονισμένο χιόνι
που τον πάγο καλά γυαλισμένο έκρυψε
βρήκαμε μια μάνα
το παιδί της κάθε μέρα τη σκότωνε
κι αυτή ξανά ανασταινόταν απ' την αγάπη της
για να τη σκοτώνει κι άλλο
Και περπατήσαμε η σκιά μου κι εγώ
στο χιονισμένο χιόνι
μάθαμε να υψώνουμε το θύμα πια, όχι το θύτη
-αυτός μας είναι τόσο ρηχός, πλέον, τόσο εύκολος-
λιώσαμε τον πάγο κι ήπιαμε
ρίξαμε χιόνι στα μαλλιά μας
σκοτώσαμε κι εμείς λίγο τη μάνα
μα σαν κι αυτή ακόμα να αγαπήσουμε.
Τρίτη 15 Μαρτίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)