Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007
Δε γραφω για να αρεσει
Έτσι.
Το χαζεύεις και σ’ αρέσει, δε δίνεις περισσότερη σημασία
Λουλούδια είναι, τι παραπάνω να σου πουν
Έτσι. Καλά κάνεις.
Βάζο είναι.
Λουλούδια έχει.
Έτσι κι εγώ.
Θυληκό είμαι, χείλη έχω
Κι άλλα πολλά τινά
Τι παραπάνω μπορεί να σου πω, σωστά;
Έτσι. Καλά κάνεις.
Κι όταν δεις τα λόγια μου στους τοίχους σου
-θα σαι πια μεγάλος και τρανός, χοντρός και πλούσιος,
Εσύ θα διασκεδάζεις στα κότερα κι εγώ στους δρόμους-
Όταν δεις το αίμα μου στους δρόμους σου
Όταν η πετριά μου σε πάρει στο κεφάλι
Τότε για πες μου, είναι μόνο τα χείλη μου που χρησιμεύουν;
Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007
Πατερας
Δούλεψε, μια μηχανή είσαι
Φάε κοιμήσου γάμα αγόρασε
Ξύπνα με μαύρους κύκλους και ψυχολογικά
Βρίσε τα παιδιά σου
Αγόρασε πάρε τηλέφωνο τη γκόμενα
Φίλα τη γυναίκα σου χωρίς τύψεις μετά
Μάθε στα παιδιά σου τι σημαίνει αγάπη
Τι σημαίνει υπευθυνότητα
Τι πρέπει να επιθυμούν
Κι αν μια μέρα εσύ επιθυμήσεις κάτι
Κάτι διαφορετικό από την ωδύνη του ανώδυνου
Πάρε το τζιπ σου, πατέρα
Τρέχα στην αττική οδό με χίλια
Και, αφού μου αφήσεις τους δίσκους σου κληρονομιά,
Καρφώσου σ’ ένα στύλο της ΔΕΗ.
Πως και γιατι
Και κουρνιάζω και κουλουριάζομαι
Έντομο γίνομαι, κατσαρίδα
Και δε γουστάρω να κάνεις λάθη
Τίποτα να μην κάνεις
Απλά να χαίρεσαι με τα δικά μου
Τότε μην κάτσεις πολύ
Λίγο μονάχα
Έτσι για να πεις πως έκανες μια καλή πράξη
Κι έπειτα δικαιολόγησε την ανικανότητά σου
Δεν πειράζει. Αν δεν είχες φύγει και σήμερα
Πώς θα έγραφα για σένα;
Sαδiσmos
Να γράφω και να κλαίω όταν γελάω
Θα πίνω τα πιο απαγορευμένα αψέντια
Σε καταγώγια θα ζω
Χωρίς ν’ ελπίζω για αλλαγή θα μεθάω
Χωρίς να ερωτεύομαι θα αγαπώ
Και, μια νύχτα,
Όταν το όπιο ζαλίσει το μυαλό μου
Την αλήθεια την ως τώρα κρυμμένη θα ομολογήσω
Ότι δεν άξιζε το σώμα μου να δώσω
Για να καλύψω την ανάγκη για ψυχή.
Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007
Κυριακη πρωι
Σήμερα μπορώ να γράψω θλιμμένα
Έτσι, όπως σ’ αρέσει να με ακούς
Γιατί δε φταίνε μόνο τα σύννεφα που μου θολώσαν την ψυχή
Φταίει και η αλμύρα του Σαββάτου
Χτες, χτες τα είχα όλα
Είχα βροχή, είχα φιλί, είχα τα μάτια
Και δάκρυα απ’ τα μάτια μου
Αλμυρά
Σήμερα κυκλοφορώ στο σπίτι θλιμμένη
Θλιμμένα ρούχα φοράω
Και θλιμμένα τραγούδια τραγουδώ
Γιατί θλιμμένα σ’ άφησα – έπρεπε να φύγουμε μαζί γι’ άλλα μέρη –
Θλιμμένο σ’ άφησα
Θλιμμένα να απομακρύνεσαι.
Tear-stained letter
Άσε με να γράψω ένα γράμμα
Να τα βγάλω όλα από μέσα μου
Να τους πω πως το σπίτι δε με χωράει
Πως δε γουστάρω πλέον να περιμένω να ζήσω
Άσε με να γράψω γιατί φωνή φαίνεται δεν έχω
Γιατί νιώθω αλήθεια
Σαν να κλείνουν τα μάτια μου συνεχώς
Το σώμα μου πρέπει να γεμίζω ξένες ουσίες
Για να μη νιώθω τη δική μου
Στο φουλ πρέπει να δυναμώνω τη μουσική
Για να μην ακούω τις φωνές στο κεφάλι μου
Και μια άλλη πρέπει να γίνομαι –μονάχα για να αντέξω–
Για να μην είμαι εγώ!
Πηγαινε - ελα
I’m on your side when times get rough
and friends just can’t be found
like a bridge over troubled
I will lay me down.
Ναι ξέρω αγάπη και τα τοιάυτα
Έχω γνώση καλή
Αλλά το σαράκι που με καίει
Δεν είναι η θέληση για «δούναι»
Ούτε η ανάγκη για «λαβείν»
Είναι απλή
Αγνή
Καθαρή
Επιθυμία
Για κάτι άλλο
-και για τα φιλιά του, βεβαίως-
Για κάτι άλλο πέρα από το συνεχές
Πήγαινε-έλα, πήγαινε-έλα.