Διάβασα πρόσφατα:

  • Ποιος απ' τους δυο μας επινόησε τον άλλον - Πασκάλ Μπρυκνέρ
  • Ο εραστής - Μαργκερίτ Ντυράς
  • Κάιν - Ζοζέ Σαραμάγκου
  • Ζορρό - Ιζαμπέλ Αλιέντε
  • Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου - Ρόλαν Μπαρτ

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
γιατί όταν είμαι μόνος αγαπώ τον αέρα γιατί όταν είμαι έτσι, θέλω μόνο τον αέρα γιατί η αγάπη είναι πλασματική γιατί είμαι άνθρωπος και νιώθω σα σκυλί γιατί είμαι μια αχαρτογράφητη περιοχή δεν έχω όρια γιατί έχω ψυχή

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Πολλά υποσχομένη νέα

Κρύβω μέσα στο μπαούλο μου αρχαία μυστικά
Μπορώ να εξαφανίσω τον κόσμο μ’ ένα στίχο
Κρατάω γερά και ξεριζώνω ουρλιαχτά
Για να παλέψω να ξεφύγω από το μύθο

Κοίτα στα μάτια μου και δεν θα το γνωρίσεις
Μες στο μπαούλο μου πως έχω μαγικά
Αγάπησέ με μα μπορείς να με μισήσεις
Σου λέω αλήθεια δεν μου κάνει διαφορά

Μπορείς να βρεις πολλές που να μου μοιάζουν
Να τραγουδάνε σαν εμένα τη ζωή
Μα δε θα βρεις άλλες ν’ αντέχουν να ουρλιάζουν
Όταν θυμώνουν από αγάπη κι ηδονή

Σου λέω πως ξέρω να αλυχτώ για την οργή μου
Σου λέω πως ξέρω να γουστάρω αληθινά
Και κάθε φόβος κάθε ύστατη κραυγή μου
Μπορεί να καίει και να γκρεμίζει σωθικά

Γι’ αυτό μη λες πως δεν μπορώ να αγαπήσω
Γι’ αυτό μην κρίνεις αν δε θέλεις να κριθείς
Κι εγώ δε θέλω παραπάνω να σε πείσω
Αν το μυαλό σου δεν αντέχει να πειστείς...

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2007

Γενια του 2000



Εμένα οι φίλοι μου δεν είναι μαύρα πουλιά μητέρα
Οι φίλοι μου είναι συντρίμματα και αποκόμματα
Ξεροκόμματα μας ταίσατε εσείς οι μεγάλοι
Και στα δεκάξι [προς δεκαεφτά] γεράσαμε
Για να μη ζούμε στον κόσμο που ηδονίζεται με τα νιάτα

Οι φίλοι μου δεν είναι τεντομένα σύρματα
Δεν ξέρουν ν’ αγαπούν γιατί δε μας μάθατε
Μας μάθατε μόνο να κλείνουμε πόρτες και ρήματα
Όχι να κλείνουμε τ’ αφτιά στα ψέματα, μόνο τα μάτια στην αλήθεια
Για να μη δούμε το μάταιο και τρομάξουμε

Κι αν τραγουδάμε μεθυσμένοι στα σοκάκια
Κι εσείς φωνάζετε πως το τσιγάρο μας κάνει κακό
Πως το ποτό μας αποπροσανατολίζει
Για σκεφτείτε λίγο από τι.

Χαλάσαμε όλες τις μηχανές που μας δωροδοκήσατε
Γιατί ονειρευόμασταν να χαλάσουμε τις τράπεζές σας
Μιλήσαμε με λόγια του Νίκου, της Κατερίνας, του Παύλου
Για να μην λέμε λέξεις δικές σας και γίνουμε σαν κι εσάς
Πρώην αγωνιστές και νυν στοχαστές
ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΝΑ! Αρχίδια αγωνιστές είμαστε και είσασταν

Κι εγώ μάνα σαν εσένα καπνίζω
Σαν τον πατέρα κοιτάω και σκέφτομαι
Σαν τη γιαγιά γκρινιάζω κάτι ώρες
Πίνω για να κοιμηθώ, σαν και του λόγου σας
Γράφω κι εγώ κι ονειρεύομαι όπως κι εσείς
Και τη λευκή σελίδα φοβάμαι

Γιατί φοβάμαι πως κάποτε
Όταν οι φίλοι μου πεθάνουν ή παντρευτούν [το ίδιο δεν κάνει;]
Κι εγώ δουλεύω σαν το σκυλί για ένα αμάξι
Θα τη δω τη γραμμένη Σελίδα
Και θα φουντάρω απ’ το παράθυρο

Γι’ αυτό μη μας λέτε να διαβάζουμε
Ευτυχισμένοι θα είμαστε χωρίς τα λεφτά τους
Όταν δε θα μαστε χαφιέδες, μόνο χαμένα κορμιά
Όταν θα ζούμε σαν τώρα
Όταν θα χορεύουμε, θα παίζουμε θέατρο, θα τραγουδούμε
Κάθε τραγούδι αλλιώτικα, ακόμη και τα δικά μας
Όταν θα γράφουμε, θα πίνουμε, θα μεθούμε
Τότε θα πετάμε πέτρες και θα φωνάζουμε «λεφτεριά!»
Θα καίμε κάθε μαύρο με το κόκκινο απ’ το αίμα μας
Θα περπατάμε ξυπόλητοι στους δρόμους και θα ντυνόμαστε άντρες
Θα ζούμε ρε μάνα γαμώτο!

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007

Χαμενα λογια --- Τι κριμα

Τούτο το άστρο που οδηγεί τ’ όνειρο μου
γίνεται ανάσα βιαστική που χάνεται σε
κραυγή απόγνωσης μες στα σωθικά μου.
Τούτος ο αναβρασμός ψυχής δεν οδηγεί
σε αρένες με θηρία.
Τα μάτια ζούνε για να σ’ ακούνε.
Κι ελπίδα χάνεται κάτω από το κέλυφος
δακρύβρεχτων πανιών.
Μια κούκλα μου γνέφει με χαμόγελο
ζωγραφισμένο από σιντέφι.
Το μοτίβο της ζωής σκοτεινό.
Και δεν είσαι πλάι μου,
και δεν είσαι κοντά μου.
Δε πα να πέρασε ο κόσμος όλος
από τα μάτια μου που σβήνουν νωχελικά
Πίσω από τη θολούρα του αλκοόλ.
Δεν πα να πέφτουν ριπές στα ματωμένα μας
κορμιά.
Τίποτα δεν με εμποδίζει να σ’ αγαπώ….
Τίποτα.
Μονάχα η ζωή που σβήνει αργά…αργά…
Κι ο χρόνος τη δένει και τη δέρνει σε υγρά κελιά.
Και η βροχή μαστιγώνει την αρχή μιας ξένης πληγής
Άδεια κορμιά,
Νεκρή ατμόσφαιρα,
Χώμα ξερό.
Τίποτα, κανένας δεν θα με κάνει να αλλάξω,
τούτος είμαι εγώ!
Εγώ υπηρετώ τη ζωή μας, χωρίς ιδεολογίες
Και νεκρικές ειδωλολατρικές πομπές.
Εγώ σ’ αγαπώ. Εγώ σ’ αγαπώ κι ας χαθώ.
Ο ορίζοντας μας καταπίνει.
Ο ορίζοντας, ουχί ο χρόνος…



6.6.07 Αλόννησος
Γιωργος

Χαμένοι ποιητές

Κράνος να φορέσω να μη με κοιτάς
Οι φωτιές των ματιών μου μη σε κάψουν
Έτσι γράφουμε εμείς οι ποιητές
Ονειρικά πλασμένες ουτοπίες τα γραπτά μας
Γκρίζα τοπία οι μέρες μας και
Άγρια αγρίμια των αγρών οι καρδιές μας

Κράνος και πανοπλία μη μ’ αγγίζεις
Πάγος το σώμα μου, άδειο κελί
Χαρούμενα τραγούδα μακριά μου, ονειρέψου με
Μα μη ζητάς να σου φτιάξω τη ζωή
Έτσι ζούμε εμείς οι ποιητές
Χωρίς κανένα ώμο, χωρίς καν ένα φιλί

Και κάποια στιγμή μεθούμε
Με ελπίδες φρούδες και πρόσωπα
Τότε να μας κοιτάξεις
Τότε να μας αγγίξεις
Όσο προλαβαίνεις μάθε μας
Πριν χαθεί η αλήθεια που κρύβουμε
Πριν έρθει η ώρα να φύγουμε.

Μια μερα

Νεκρική σιγή το πέλαγος
Στα μάτια μας το πέλαγος
Ξεγελώντας τον ορίζοντα θα φτάσουμε μια μέρα
Και θα αρπάξουμε το χρυσάφι
Να το σκορπίσουμε αργότερα στο πέλαγος.

Ναι. Γιατί έτσι θέλουμε.
Γιατί έτσι μπορούμε
Γιατί τα άπιαστα χρυσάφια δεν τα χάψαμε
Ή είναι ή δεν είναι
Φύγαμε λοιπόν;

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007

Για ενα αδιεξοδο

Μα τι ηλίθιο
Να ξυπνάω το πρωί και να ηλεκτρίζομαι απ’ την ανάσα σου
Τι γελοία κατάσταση, αλήθεια,
Να σε ανέχομαι αφού είσαι τόσο ανθρώπινος
Βαριέμαι να σε θέλω
Είναι χαζό να επιθυμώ το σώμα το μυαλό και την ψυχή σου
Άσε με, παράτα με σου λέω
Δε γουστάρω την καρδιά μου να γαμάς

Μα τι ανεγκέφαλο
Να κοιμάμαι το βράδι όταν πρωί στο κάτω κάτω είναι
Τι ανώριμη κατάσταση, αλήθεια!
Να μιλάω για σένα γεμάτη χρυσάφι
Κουράζομαι να με ξέρεις
Είναι ανούσιο να σκορπώ τις ώρες μου για ένα αδιέξοδο
Φύγε, φύγε όσο προλαβαίνεις
Πριν σ’ αγαπήσω κι άλλο.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

Κλεμμενες λεξεις


η ίδια αγάπη σε λάθος άνθρωπο
όπως το μέτρημα απ' το μηδέν ως το άπειρο

Το χάος είναι η γεωγραφία της αγάπης

αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;

Είμαστε τόσο μόνοι τόσο μοναχικοί
αγαπημένη μικρή μου Σελήνη
Με πήρες απ' το δρόμο χωρίς να έχω τίποτα

μου έδωσες πράγματα που ποτέ δε σου ζήτησα
και στο σκοτάδι που είχα άφησες κεριά
σε κάθε μου κίνηση μετρούσες χρήματα

Κι εγώ σε πίστεψα γιατί είχα χάσει κάθε Χριστό
και μες στον κόσμο δεν είχα πια σκοπό
σαν το λεπρό σού φίλησα τα χέρια
κι εσύ μου άνοιξες μια πόρτα στ' αστέρια

Είμαστε τόσο μόνοιτόσο μοναχικοί
αγαπημένη μικρή μου Σελήνη

Μακριά απ' όλα αυτά, μητέρα, που υποσχέθηκα να κάνω
πόσα χρόνια ακόμα μένουν μέχρι να πεθάνω;

Τα χέρια σου γράφουν στο ξύλινο σώμα
θ' αναστηθώ αν με φιλήσεις στο στόμα
η αγάπη αυτή δεν θα έχει ώρα
θα μας ενώσει με μία αιώρα
ήμουν μέσα σου μα δεν το ήξερες
μ' έφερνες μόνο όταν με ήθελες
και τώρα κλαις πάνω απ' το χώμα
αναρωτιέσαι πώς ήμουν και πώς δείχνω τώρα
είμαι ένας άγγελος πάνω απ' τα σύννεφα
δε νιώθω άσχημα, αλλά ούτε περίεργα
σαν ένα κομμάτι απ' τον παράδεισο
κι ένα κομμάτι από την άβυσσο
εισβάλω στη σκέψη σου για να βρω έξοδο
μα είσαι χαμένος σ' ένα απέραντο διάδρομο

Θα μετρήσω τ' αστέρια και θα κοιμηθώ
θα ελευθερώσω τα όνειρά σου στον ουρανό
σα σκύλος στα πόδια μου θα κοιμηθείς
κι έτσι όπως σβήνει το φως θα χαθείς
αβοήθητος όπως όλες οι εποχές
αφήνοντας πάνω στα μάτια σου χιλιάδες γραμμές
προσευχές και συγκρούσεις για ένα θαύμα
η αγάπη σου μοιάζει μ' ένα άπιαστο πράγμα
αρρωσταίνεις ακόμα απ' τα αγνά αισθήματα
ζητάς βοήθεια γιατί δεν έχεις τίποτα
σαν ένα κομμάτι απ' τον παράδεισο
κι ένα κομμάτι από την άβυσσο
εισβάλω στη σκέψη σου για να βρω έξοδο
μα είσαι χαμένος σ' ένα απέραντο διάδρομο

Σε κράτησα στην αγκαλιά μου σαν μικρό πουλί
σαν όνειρο που σβήνει στην ανατολή
το ξέρω πως θα μου ξεφύγεις άλλη μια φορά
μα η χαρά δεν είναι άλλο από μια προσμονή

δεν έχει σημασία, δυο περιπτώσεις υπάρχουν
ένα: θύτης και θύμα μπορούν ν' αγαπήσουν
δύο: πολύ αργά
νωρίς ένα πρωί ο εξολοθρευτής νούμερο δύο να σου επιτεθεί

Πόσες φορές μου έχεις πει τις ίδιες λέξεις
πόσες φορές σ' έχουν πληγώσει οι δικές μου σκέψεις
για μια φορά ακόμα, η ερημιά μου έχει νόημα
ο καθένας μας έχει το δικαίωμα
πόσο θαμπά τα μάτια σου κοιτάνε
όταν οι άνθρωποι στον ουρανό πετάνε
για μια φορά ακόμη
μια αγάπη τελειώνει
κι ένα κομμάτι της πόλης νυχτώνει
Αν μου έδινες χρόνο

θα καταλάβαινες πως λίγα πράγματα αρκούν
θα το ένιωθες πως η αγάπη μοιάζει μ' ένα χέρι ζεστό
που θεραπεύει όταν αγγίζει το μέτωπο
κάνει τα μάτια να κοιτάζουν πιο βαθιά
μακριά απ' ό,τι βλέπεις
πέρα απ' τα πέλαγα
απ' το δικό μου κρεββάτι σκέφτομαι εσένα
ενώ η βροχή πέφτει, καθώς περνάνε τα τρένα
κι εγώ που κατά βάθος θέλω να κάνω το σωστό
θέλω να είμαι μαζί σου γιατί μου αρέσει να ζω

από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη
αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει

θα πετάξεις, θα χαθείς, άσ' την καρδιά σου να χτυπήσει
είναι τόσο άσχετα όλα αυτά που λέω;
όλα αυτά που ονειρεύτηκες κι όλα αυτά που θέλω;
εδώ είμαστε, ένας κι ένας δύο
δύο για δύο, δύο και δύο
κι όταν οι άλλοι είναι πολλοί, εμείς είμαστε δύογ
ιατί έτσι πρέπει να είμαστε, δύο και δύο
κι όταν η ουσία είναι μία, είμαστε ένας
ένας και ένας, μπορεί και κανένας

ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...

Στερεο Νοβα

Έξοδος



Όταν καταλαβαίνω τις δυνάμες μου
Και το αδύνατο προεξοφλώ
Όταν κατανοώ το τίποτα που διακρίνεται μέσα απ’ την ομίχλη
Τίποτα, αδιέξοδο, θωλά
Τότε τρέχω

Όταν ο κόσμος που έφτιαξα
Κι ο κόσμος που μου έφτιαξαν συγκρούονται
Όταν τα θρύψαλα παραμπαίνουν στα μάτια μου βαθιά
Θρύψαλα, κομμάτια, μέσα
Τότε τρέχω

Δε φτάνω κάπου, ευτυχώς!
Αναπνέω αέρα φαιδρής ελευθερίας
Του τώρα τη διαύγεια
Κάθομαι στη μέση του δρόμου, αμάξια περνούν από πάνω μου
Και μετράω ανάποδα τους τρελούς που αγαπώ.