Είχαν δίκιο οι άδικοί μου φίλοι
κι εγώ που τόσο ομόρφυνα, τόσο ασχήμυνα τελικά
σα να μην έχω σχήμα
ξεβάφει σιγά σιγά το καλοκαίρι απ΄ το δέρμα μου
-ναι, τόσο νωρίς-
με νέφτι το ξέπλυνα, ξανά και ξανά
άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε αλκοολικά
κι ανοίγεται ένα ακόμη φυλλοβόλο φθινόπωρο
Ευελπιστώ για μια μελαγχολία του Σεπτέμβρη
εκεί που θα μου λείπουν οι θάλασσες.
Προς το παρόν έχουν γεμίσει απ' αυτές τα μάτια μου
Γυρνάω τις εποχές με μανιβέλα
κι οι μόνες κατάδικές μου αναμνήσεις
μένουν ασχολίαστες, ως ημερολόγιο καταστρώματος,
χαμένες στον κυβερνοχώρο
ως σημειώματα σε μπουκάλια στα κύματα της μοίρας.
Ωραίο ακούγεται. Ας το δημοσιεύσω.
Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)