Τα τραγούδια μου δεν ακούστηκαν ποτέ
Τα κράτησα μέσα μου τα είπα στ’ αγέννητα παιδιά μου
Η κιθάρα μου δε μίλησε, σκονίστηκε εγκαταλειμμένη
Και η καρδιά μου γέρασε πια
Από μικρή φοβόμουν τα φίδια.
Κι όμως τώρα τ’ αναζητώ
Διαλέγω να καθίσω όχι στις στάχτες
-εκεί τα φίδια εκλείπουν-
παρά εκεί που το πράσινο θεριεύει
Καλύτερα να με πιουν τα φίδια
Παρά να γίνω στάχτη κι εγώ.
Κυριακή 30 Αυγούστου 2009
Και στέκομαι εκεί
Ποιος ξέρει γιατί δεν μπήκα ποτέ μέσα
Ίσως απλώς είδα το δωμάτιο και δε μ’ άρεσε
Είμαι λίγο απαιτητική στη διακόσμηση μετά από τόσα ταξίδια
Ίσως μετάνιωσα
Δεν είναι πια καλοκαίρι στην καρδιά μου, ξέρεις
Όταν φύγει το νέο έρχεται χειμώνας
Ίσως τα βήματα που μου αναλογούν στη ζωή δε σε συμπεριλάμβαναν τελικά
Ίσως βαρέθηκα κι εγώ –συμβαίνει σ’ όλους τελευταία
Ίσως το ίσως δε χρειάζεται
Όταν η βροχή πέφτει εξάλλου κανείς δεν έχει χρόνο για επισκέψεις σε άγνωστα
κρεβάτια.
Ίσως απλώς είδα το δωμάτιο και δε μ’ άρεσε
Είμαι λίγο απαιτητική στη διακόσμηση μετά από τόσα ταξίδια
Ίσως μετάνιωσα
Δεν είναι πια καλοκαίρι στην καρδιά μου, ξέρεις
Όταν φύγει το νέο έρχεται χειμώνας
Ίσως τα βήματα που μου αναλογούν στη ζωή δε σε συμπεριλάμβαναν τελικά
Ίσως βαρέθηκα κι εγώ –συμβαίνει σ’ όλους τελευταία
Ίσως το ίσως δε χρειάζεται
Όταν η βροχή πέφτει εξάλλου κανείς δεν έχει χρόνο για επισκέψεις σε άγνωστα
κρεβάτια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)