Χαμενα λογια --- Τι κριμα

Τούτο το άστρο που οδηγεί τ’ όνειρο μου
γίνεται ανάσα βιαστική που χάνεται σε
κραυγή απόγνωσης μες στα σωθικά μου.
Τούτος ο αναβρασμός ψυχής δεν οδηγεί
σε αρένες με θηρία.
Τα μάτια ζούνε για να σ’ ακούνε.
Κι ελπίδα χάνεται κάτω από το κέλυφος
δακρύβρεχτων πανιών.
Μια κούκλα μου γνέφει με χαμόγελο
ζωγραφισμένο από σιντέφι.
Το μοτίβο της ζωής σκοτεινό.
Και δεν είσαι πλάι μου,
και δεν είσαι κοντά μου.
Δε πα να πέρασε ο κόσμος όλος
από τα μάτια μου που σβήνουν νωχελικά
Πίσω από τη θολούρα του αλκοόλ.
Δεν πα να πέφτουν ριπές στα ματωμένα μας
κορμιά.
Τίποτα δεν με εμποδίζει να σ’ αγαπώ….
Τίποτα.
Μονάχα η ζωή που σβήνει αργά…αργά…
Κι ο χρόνος τη δένει και τη δέρνει σε υγρά κελιά.
Και η βροχή μαστιγώνει την αρχή μιας ξένης πληγής
Άδεια κορμιά,
Νεκρή ατμόσφαιρα,
Χώμα ξερό.
Τίποτα, κανένας δεν θα με κάνει να αλλάξω,
τούτος είμαι εγώ!
Εγώ υπηρετώ τη ζωή μας, χωρίς ιδεολογίες
Και νεκρικές ειδωλολατρικές πομπές.
Εγώ σ’ αγαπώ. Εγώ σ’ αγαπώ κι ας χαθώ.
Ο ορίζοντας μας καταπίνει.
Ο ορίζοντας, ουχί ο χρόνος…


6.6.07 Αλόννησος
Γιωργος